Het onverwachte verlies van mijn opa: een reis door rouw
Rouwen is iets wat je pas echt begrijpt als je het zelf meemaakt. Je kunt je wel inbeelden hoe het zou zijn om iemand die je dierbaar is te verliezen, maar het is pas echt als het gebeurt. Dit was het geval toen mijn opa overleed. Het verlies was plotseling en intens, en het bracht me op een reis die ik niet had verwacht.
Een onvergetelijke dinsdag
Het was een dinsdag, de dag waarop ik altijd bij mijn opa en oma langs ging. Het was ons ritueel: samen zitten, praten over alles en niets, en genieten van elkaars gezelschap. Die zondag ervoor had ik besloten iets bijzonders te vragen. Ik wilde hem vragen om een schilderij voor mij te maken. Mijn opa was altijd al creatief, met een passie voor schilderen. Ik had zijn kunst altijd bewonderd en dacht dat dit een mooie herinnering zou zijn. Maar die dinsdagochtend veranderde alles.
Een schokkend telefoontje
In plaats van het vertrouwde telefoontje om af te spreken, kreeg ik te horen dat mijn opa een hersenbloeding had gehad. De artsen vertelden ons dat hij dit waarschijnlijk niet zou overleven, en als hij het zou overleven, de kans groot was dat hij nooit meer dezelfde zou zijn. Dit nieuws sloeg in als een bom. De persoon die ik altijd had gekend als sterk, energiek en vol liefde, zou er misschien niet meer zijn.
De eerste dagen van verdriet
De eerste dagen na het nieuws waren gevuld met verdriet. Mijn emoties waren intens en moeilijk te verwerken. Ik huilde, voelde me verloren en zat vol vragen. Waarom moest dit nu gebeuren? Waarom op het moment dat ik hem iets zo persoonlijks wilde vragen? Wat zou ik nu moeten doen zonder hem?
Lessen van mijn opa
Maar terwijl ik door mijn verdriet heen ging, begon ik te beseffen dat mijn opa waarschijnlijk niet wilde dat ik mezelf verloren zou laten gaan in het verdriet. Hij was altijd iemand die het leven omarmde, die van de mooie momenten hield en altijd nieuwsgierig was naar de wereld. Wat zou hij willen dat ik deed? Zou hij willen dat ik in een hoekje ging zitten huilen, of zou hij willen dat ik mijn dromen achterna ging en dingen deed die hij zelf ook graag zou hebben gedaan? Dat was het moment waarop ik besloot dat ik mijn opa zou herdenken, door verder te gaan. Niet door stil te staan in het verleden, maar door vooruit te kijken en dingen te doen die hij en ik geweldig zouden hebben gevonden.
Herinneringen en dromen
Nu, 4 jaar na zijn overlijden, voel ik hem nog steeds dichtbij. Niet fysiek, maar in de keuzes die ik maak en de dingen die ik doe. Het is moeilijk, maar ik weet dat hij trots op me zou zijn als ik door zou gaan met het najagen van mijn dromen. Dat geeft me kracht en maakt het verdriet draaglijker.
De onvoorspelbaarheid van rouw
Mijn rouw is geen rechte lijn. Er zijn momenten waarop ik terugval in verdriet, momenten waarop ik zijn stem in mijn gedachten hoor en momenten waarop ik het leven omarm, wetende dat hij altijd bij me is in alles wat ik doe.
Deze tekst is geschreven door een van de studenten die deze website onderhoud. Mocht u meer ervaringsverhalen willen lezen dan verwijzen wij u graag door naar de ervaringsverhalen pagina bij de site rouwinformatie.nl. Hier kunt u voor verschillende onderwerpen ervaringsverhalen vinden.